Віюцца ўспаміны цудоўнаю нізкай
Аб тым, як вясною цябе я сустрэў.
Ты стала мне мілаю, роднаю, блізкай,
І прагна чакаў я з табою сустрэч.
Я помню і бераг Дунаю, і ўзгоркі,
І кветкі лясныя, і гуд камароў;
Пазьней – закаханыя шэпты, гаворкі,
Абдымкі, пяшчоты ў цішы вечароў.
Я помню і дзень незабыўны навекі,
Што зьвёў нас аднымі шляхамі ісьці,
Піць разам і болі й гаючыя лекі,
І долю й нядолю дзяліць у жыцьці.
З табою пражыў я ня так яшчэ многа,
Ды шчасьця такога ні з кім я ня знаў.
І сэрцам, душою я дзякую Богу
За тое усё, што дала мне вясна.
1.XI.1946 г.
|
|
